شب تا سحر،من بودم و لالای باران

اما نمیدانم چرا خوابم نمی برد!

غوغای پندارم نمی مرد.

غمگین و دلسرد،

روحم،همه رنج،

جانم،همه درد،

آهنگ باران دیو اندوه مرا بیدار می کرد

چشمان تبدارم نمی خفت.

افسانه گوی ناودان،افسانه میگفت...

شعر سيب از دکتر حميد مصدق و جواب فروغ فرخزاد به اين شعر

*تو به من خندیدی و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلود به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز،
سالهاست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم
که چرا باغچه کوچک ما سیب نداشت...

 " جواب زیبای فروغ فرخ زاد به حمید مصدق"

من به تو خندیدم
چون که می دانستم
تو به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدی
پدرم از پی تو تند دوید
و نمی دانستی باغبان باغچه همسایه
پدر پیر من است
من به تو خندیدم
تا که با خنده تو پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم
بغض چشمان تو لیک لرزه انداخت به دستان من و
سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک
دل من گفت: برو
چون نمی خواست به خاطر بسپارد گریه تلخ تو را ...
و من رفتم و هنوز سالهاست که در ذهن من آرام آرام
حیرت و بغض تو تکرار کنان
می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم
که چه می شد اگر باغچه خانه ما سیب نداشت............!

قاصدک،هان چه خبر آوردی

از کجا،وز چه خبر آوردی

خوش خبر باشی،اما

گرد بام و در من،

بی ثمر می گردی!

انتظار خبری نیست مرا

نه ز یاری،نه ز دیار و دیاری،باری

برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس

برو آنجا که تو را منتظرند

قاصدک،

در دل من همه کورند و کرند

دست بردار از این در وطن خویش غریب

قاصد تجربه های همه تلخ

با دلم می گوید

که دروغی تو،دروغ!

که فریبی تو،فریب!

قاصدک! هان ،ولی آخر ...، ای وای ...!

راستی آیا رفتی با باد

با توأم ، آی ،کجا رفتی ... های!

راستی آیا جایی خبری هست هنوز؟

مانده خاکستر گرمی جایی؟

در اجاقی _طمع شعله نمی بندم_

                                     خردک شرری هست هنوز؟

قاصدک ،

ابرهای همه عالم شب و روز

در دلم می گریند.

                                 "مهدی اخوان ثالث"

گفتمش :

          "شیرین ترین آواز چیست؟"

چشم غمگینش به رویم خیره ماند،

قطره قطره اشکش از مژگان چکید،

لرزه افتادش به گیسوی بلند،

زیر لب غمناک خواند:
                           "ناله ی زنجیر ها بر دست من"

گفتمش :

              "آن گه که از هم بگسلند...."

خنده ی تلخی به لب آورد و گفت:

"آرزویی دلکش است ،اما دریغ

بخت شورم ره بر این امید بست

و آن طلایی زورق خورشید را

صخره های ساحل مغرب شکست!"

در حضور باد

   کلماتم را

        در جوی سحر می شویم

لحظه هایم را

         در روشنی باران ها

تا برای تو شعری بسرایم روشن

تا که بی دغدغه

           بی ابهام

سخنان را

     در حضور باد

_ابن سالک دشت و هامون_

با تو بی پرده بگویم

                  که تو را

 دوست می دارم تا مرز جنون

              "محمد رضا شفیعی کدکنی"

ما چون دو دریچه روبه روی هم ،

آگاه ز هر بگو مگوی هم .

هر روز سلام و پرسش و خنده،

هر روز قرار روز آینده،

عمر آینه ی بهشت،اما...آه

بیش از شب و روز تیر و دی کوتاه

اکنون دل من شکسته و خسته ست.

زیرا یکی از دریچه ها بسته ست .

نه مهر فسون ،نه ماه جادو کرد ،

نفرین به سفر، که هرچه کرد او کرد.

                   "مهدی اخوان ثالث"

دچار کدامی ؟

آشنای قدیمی،غریبانه به باران چشم دوخته بود .

هویتش در آب چروکیده شد.

اما...

کیست که نداند،ماهی دلش را به هلالش قرص کرده و

بی قرار،مدام چشم هایش را جست و جو می کند.

ماه دچار آبی شده،آبی دچار ماهی و

ماهی دچار ماه...!

روزگار غریبیست...

باران تمام شده.

اما رنگین کمان ، همچنان، با تفاهم رنگ ها درآغوش آسمان پابرجاست...

بنفشه محمدی

شعر زیبای نیما یوشیج درباره ی مادر

در دل شب دیده ی بیدار من

بیند آن یاری که دل را آرزوست

چون بیاید پیش،پیش موکبش

مرغ شب آوا بر آرد:دوست دوست

بانگی آید چون پر پروانه نرم

ماه را با آب گویی گفتگوست

بر نگیرد پرده،برگ از چهر گل

زانکه پیش باد او را آبروست

نرم نرمک می رسد نزدیک من

-کیست؟پرسم،

              باد گوید:

                        اوست،اوست

                                  "دکتر صورتگر"

دست کمک...

اگر  نامه ای مینویسی به باران

سلام مرا نیز بنویس

سلام مرا،از دل کاهدون و غباران.

اگر نامه ای مینویسی به خورشید

سلام مرا نیز بنویس

سلام مرا،زین شب سرد نومید.

اگر نامه ای مینویسی به دریا

سلام مرا نیز بنویس

سلام مرا ، با "اگر" ، "اه"، "ایا".

به مرغان صحرا، در ان  جست و جوها

سلام مرا نیز بنویس

اگر نامه ای مینویسی

سلامی پر از شوق پرواز

                            از روزن آرزو ها .

شفیعی کدکنی

ساقی سخن از می مغان گفت           دلی چون بشنیدنوش جان گفت

یک جرعه می و هزار معنی                 از عشق به گوش عاشقان گفت

در گردش جام حسن ساقی                با ما غم و شادی جهان گفت

نارسته هنوز دار منصور                       عشق آمد و عقل را روان گفت

                                 ای سالک رهروان معنی

                                بی عشق سخن نمی توان گفت

                                                                      "عطار"

باز ای باران ببار
بر تمام لحظه های بی بهار
بر تمام لحظه های خشک خشک
بر تمام لحظه های بی قرار

باز ای باران ببار
بر تمام پیکرم موی سرم
بر تمام شعر های دفترم
بر تمام واژه های انتظار

باز ای باران ببار
بر تمام صفحه های زندگیم
بر طلوع اولین دلدادگیم
بر تمام خاطرات تلخ و تار

باز ای باران ببار
غصه های صبح فردا را بشوی

تشنگی ها خستگی ها را بشوی

قرار نیست که من بی تو سر کنم هر شب*نباشی به هوایت سفر کنم هر شب

نباشی و شب بی انتهای وحشت را فقط به اسم حضورت سحکنم هر شب

قرار نیست که اسمت کنار من باشد خودت نباشی و من چشم تر کنم هر شب

قرار نیست که بمانی بگو... زبان وا کن که حوصله را بیشتر کنم هر شب

قرارما که جایی نبوده ممکن نیست تو بگذاری و من ارام کنم هر شب

در سایه ی درخت کمی ایستاد و رفت

در فکر بود،بعد سری تاب داد و رفت

تا رفت سایه شد،شب و اندوه آمدند

پروانه بود پیله ی خود را نهاد و رفت

من مثنوی،قصیده،غزل،خواستم از او

اما دو بیت خواند پر از ابر وبادو رفت

گفتم :بمان،دوباره به خورشید،می رسیم

راهی نمانده است،شب و بامداد و ...رفت

او رفت،قصه ی شب و شعرم مرددند

بین ردیف و قافیه ی "شهرزاد" و "رفت"

                          "فریبا یوسفی"

نگه داری عزیز مشکل شده بود

هیچ کدام از ما به روی خودمان نمی آوردیم،

اما توی دلمان می گفتیم:

عزیز که بمیرد،مامان راحت می شود.

عزیز مرد.

مامان خیلی زود عزیز شد....

بچه هامان به روی خودشان نمی آوردند

ولی حتما توی دلشان می گویند:

                 عزیز که ......

                              "فریبا یوسفی"

امیدوارم همیشه یادمون باشه اگر مادربزرگ ها و پدربزرگ نبودن ما هم نبودیم.

در حضور باد

کلماتم را

      در جوی سحر میشویم

لحظه هایم را

              در روشنی باران ها

تا برای تو شعری بسرایم روشن.

        تا که بی دغدغه

                       بی ابهام

سخنانم را

در حضور باد

          -این سالک دشت و هامون-

با تو بی پرده بگویم

                 که تو را

    دوست میدارم تا مرز جنون .

                                                                                                                             شفیعی کدکنی

در این سرای بی کسی ،کسی بدر نمی زند

به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند

یکی ز شب گرفتگان چاغ بر نمی کند

کسی به کوچه سار شب در سحر نمی زند

نشسته ام در انتظار این غبار بی سوار

دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی زند

دل خراب من دگر خراب تر نمی شود

که خنجر غمت ازین خراب تر نمی زند

گر گهی است پرستم که اندرو به غیر غم

یکی صلای آشنا به رهگذر نمی زند

چه چشم پاسخ است ازین دریچه های بسته ات؟

برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی زند

نه سایه دارم و نه بر ،بیفکنندم ار سزاست

اگر نه ،بر درخت تر کسی تبر نمی زند

                         "هوشنگ ابتهاج"

آیینه را

از پهنه ی شکستنی آب می پراند

وقتی

با سنگ ریزه ای

تصویر سایه روشن تنهای خویش را

                          در حوض می شکست!

                                 "فریبا یوسفی"

تا تو رفتی سایه شد،خورشید رفت

ابر آمد،ساعتی بارید،رفت

باز انگار از کتاب لحظه ها

بی حضورت واژه ی امید رفت

بودنت مانند ماه از پشت ابر

لحظه ای آمد،کمی تابید،رفت

بی تو اطمینان روشن ماندنم

تا ته تاریکی تردید رفت

قصه ای کوتاه شد دیدار تو

باد آمد،شبنمی را چید،رفت

                 " فریبا یوسفی"

میان ماندن و رفتن حکایتی کردیم

که آشکارا در پرده ی کنایت رفت.

مجال ما همه این تنگمایه بود و دریغ

که مایه خود همه در وجه این حکایت رفت.

                                    "احمد شاملو"

می بینمت دوباره که می آیی

تا عاشقانه پنجره بگشایی

می بینمت تهی شده از "هرگز"

لبریز از"همیشه" و "فردا"یی

از متن چشم های تو می جوشد

تفسیر واژه های معمایی

می آیی و به آمدنت از شوق

چشم مرا به اشک می آرایی

می پرسم از نگاهت و می بینم

مانند "من بدون تو"تنهایی

دستت هنوز آتش خواهنده ست

مثل همان گذشته ی رویایی

امروز عاشقانه تر از دیروز

می بینمت دوباره که می آیی

فریبا یوسفی

همیشه پنجره را رو به باد می بندم

و من که از تبار نسیمم

و من که پر شده از نطفه های توفانم

و گم شده ست وجودم در انبساط دلم

به گوش پنجره ای بسته شعر می خوانم

و عاقبت روزی

به بیقراری بی مرزم

تمام پنجره ها را شکست خواهم داد

و راز هرچه دریچه ست

فاش خواهم کرد

فریبا یوسفی

ای عشق بیا تازه تر و تازه ترم کن

پرشورتر از شعر سپید سحرم کن

من تشنه ی تکرار توام،تشنه تر از خاک

باران شو و بر من بزن و بارورم کن

تنهاست غریبی که صدا می زندت عشق!

برگرد نگاهی به من و دور و برم کن

این جا که منم جز من و دیوار،کسی نیست

یک پنجره بگشا و پر از بال و پرم کن

توفان کن و خاکستر از این آتش خفته

بردار و به اعجاز دمت ،شعله ورم کن

از جا بکن این خسته ی در بند زمین را

با صاعقه ،با رعد و خطر،همسفرم کن

گفتم ز تو و تازه شدم از نفس تو

ای عشق به تکرار خودت تازه ترم کن

                        فریبا یوسفی

شنیدستم که "فرهاد "دل افکار                           چو شد از مردن"شیرین"خبردار

به فرق خویش زد از غم تبر را                              بجای سنگها بشکافت سر را

چو از خونش زمین گلرنگ گردید                           گلی که نام او لاله ست رویید

گل سرخی بسان خون فرهاد                               که با داغ دل ازوی می کند یاد

خوشا عشقی که پایانش چنین است                   بهایش لاله های آتشین است

                                                                      "حسین بهزادی اندو هجردی"

نشانی

"خانه ی دوست کجاست؟"در فلق بود که پرسید سوار.

آسمان مکثی کرد.

رهگذر شاخه ی نوری که به لب داشت به تاریکی شنها بخشید

و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت:

"نرسیده به درخت،

کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتر است

و در آن عشق به اندازه ی پر های صداقت آبی است.

می روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ،سر به در می آرد،

پس به سمت گل تنهایی می پیچی،

دو قدم مانده به گل،

پای فواره ی جاوید اساطیر زمین می مانی

و تو را ترسی شفاف فرا می گیرد.

در صمیمیت سیال فضا،خش خشی می شنوی :

کودکی می بینی

رفته از کاج بلندی بالا ،جوجه بردارد از لانه ی نور و از او می پرسی

خانه ی دوست کجاست؟"

شعری از سهراب سپهری

تو را از بین صد ها گل جدا کردم            تو سینه جشن عشق ت به پا کردم

برای نقطه پایان تنهایی                      تو تنها اسمی بودی که صدا کردم

بیا از پاکی چشمه منو لبریز خواستن کن   با دستات حلقه ای از گل بساز و گردن من کن

اگه از مرگ ادم ها دلم سرده

نوازش کن تو دستامو            که خیلی وقته یخ کرده           که خیلی وقته یخ کرده

دیگه دل واپست بودن برام بسه            دیگه بیهوده پیمودن واسم بسه

زیادیم کرده غم خوردن   زیادیم کرده پژمردن   توی بیدادو تنهایی  در حین زندگی مردن

اسمان رعدی زد

ابرها غریدند

قطرات باران

نم نم باریدند

بوی اب و کاهگل

تق تق شیروانی

ناله ناودانی

توی کوچه پیچید

کاشکی دلها نیز

چون هوای کوچه

پس از این باریدن

بوی پاکی میداد...

وای، باران باران

شیشه ی پنجره را باران شست.

از دل من اما،

چه کسی نقش تو را خواهد شست؟

اسمان سربی رنگ،

من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ.

میپرد مرغ نگاهم تا دور.

وای،باران باران

پر مرغان نگاهم را شست. حمید مصدق